Het was zo’n dag…
Hij wilde die vieze boterham met pitjes niet. Om 5 voor half 9 gooide hij nog even snel een beker melk over zichzelf en onze nieuwe bank heen. Hup een nieuw shirt aan, die bank komt later wel! Terwijl ik hem over het schoolplein sleepte om nog enigszins op tijd te komen stond hij opeens stil om de stippen van een lieveheersbeestje te gaan tellen. “Kom schat, je komt echt te laat zo” oftewel: “IK kom veel te laat zo”, werkte niet.
Tijd? Nee dank je, geen interesse.
Tijd interesseert een kleuter gewoon niet, een zeurende moeder trouwens ook niet. Als zoonlief geïnstalleerd en wel in zijn klas zit (zonder kus want ik was stom…) en ik zuchtend terug loop richting auto, schrijf ik mezelf uit voor de geplande CrossFit les zodat ik mijn huis op orde kan krijgen en neem ik me voor dat het morgen anders gaat.
Herkenbare hindernissen.
Als ik eerlijk ben gaat het opvoeden en groot brengen van mijn zoon soms met wat hindernissen door de verwachtingen die ik heb van de dag en het beeld van hoe het zou moeten zijn. Ik vind het heel gezellig om een uurtje in de speeltuin te zitten op vrijdag maar ergens in mijn hoofd is er altijd een stemmetje die zegt: ‘Zou jij niet eens even die was opruimen’ en ‘Oh ik moet niet vergeten dat mailtje nog te versturen’ of ‘Ik wil eigenlijk ook nog sporten vandaag’. Als er teveel stemmetjes zijn dan moet er actie komen…en wel direct.
Eenmaal in de Albert Heijn heb ik spijt want meneertje is niet meer weg te slaan bij de TV die er staat. “Mama gaat nu echt hoor..doeiiiii” werkt niet meer… “Mees, kom op, anders geen toetje vanavond” werkt soms nog wel maar ik heb dan natuurlijk wel een boze kleuter naast me staan bij de kassa. Logisch, want wat deed hij nou eigenlijk verkeerd?
Opgroeigeluk.
Iemand die alles weet van opvoeden en opgroeien is Nicole Slot. Als afgestuurd (orhto)pedagoge en met jarenlange ervaring voor de klas kan ik altijd bij haar terecht voor raad en advies. Nicole heeft de gave zonder oordeel naar situaties te kijken en een eventueel probleem bij de kern aan te pakken. En (ja helaas.. dit geldt ook voor mij..) de kern ligt vaak bij onszelf. Als we zelf niet helemaal happy of onzeker over iets zijn projecteren we dit direct op onze kinderen. En als ons hoofd vol zit, is het helemaal niet gek dat je 100x mama op een dag even niet kan handelen.
Hoe voller je hoofd, hoe belangrijker het is om deze leeg te maken en één van de beste methodes daarvoor is sporten. Niet zo handig dus dat dit vaak één van de dingen is die ik het eerste schrap uit mijn agenda.
Gelukkige ouder, gelukkige kinderen.
“Gelukkige ouders, gelukkige kinderen”, daar gelooft Nicole in en op basis daarvan heeft ze een geweldig programma ontwikkelend: Opgroeigeluk.
In 8 stappen neemt ze je mee door haar methodiek, waarbinnen je jezelf leert kennen als ouder.
Kinderen doen niet wat je zegt maar doen wat jij doet.
Gun jij jezelf wekelijks een sportmoment en welk voorbeeld wil je hierin uitstralen naar je kinderen?
Want kinderen doen uiteindelijk niet wat je zegt maar doen wat jij doet, aldus Nicole.
In mijn geval wordt de Albert Heijn nu thuis bezorgd, doen Mees en ik ‘ochtends een wedstrijdje wie het eerste bij school is en staan al mijn sportuurtjes groot geblokt in mijn agenda.Ik heb mijzelf niet veranderd, mijn kind niet maar mijn verwachtingen en prioriteiten wel.
Meer weten over het ouderprogramma Opgroeigeluk en de workshop die Nicole gaat geven bij Primal Performance? Klik dan hier
